Kanon postaci dziecięcej
KANON POSTACI DZIECIĘCEJ
Zanim człowiek ostatecznie osiągnie stałe proporcje [nie mówię o sylwetce], jego ciało wielokrotnie zmieni się,
rosnąc. Dlatego należy przeanalizować kilka różnych kanonów postaci dziecięcej.
#1 KANON NOWORODKA
Ciało 2-latka ma długość 4 modułów [moduł = długość głowy]. Głowa jest nieproporcjonalnie większa od reszty
ciała [w porównaniu do dorosłego jest dwukrotnie większa]. Proporcje tułowia i rąk są podobne, zaś nogi
krótsze. Wszystkie cztery kończyny są pulchne i krągłe. Noworodek nie ma talii, jego tułów jest jednakowo
szeroki. Nie widać układu mięśniowego, za to widać fałdy na przegubach.
#2 KANON DWULATKA
5 modułów. Dwuletnie dziecko nieznacznie różni się od noworodka, jeśli chodzi o proporcje. Głowa wciąż wydaje
się być za duża, jednak klatka piersiowa zaczyna się rozwijać i powiększać w stosunku do bioder i pośladków.
Ciekawostka: Tego kanonu używał Rubens, malując małe anioły :) Tu akurat obraz przedstawiający zwykłe
dzieci jego autorstwa:
#3 KANON SZEŚCIOLATKA
Sześciolatek ma ciało długości 6 modułów. Tułów wydłuża się i poszerza. Jego ciało stopniowo zaczyna
przypominać proporcje dorosłego: położenie klatki piersiowej i sutków jest niemal takie, jak u dorosłego. Talia
jest węższa niż u 2-latka.
#4 KANON DWUNASTOLATKA
Postać ta złożona jest z 7 modułów. Położenie miednicy, pępka i sutków prawie pokrywa się z położeniem tych
części ciała u mężczyzny. Wciąż jednak miednica jest za szeroka, a nogi za krótkie, więc tułów wydaje się być
trochę za długi w stosunku do reszty ciała. Dwunastoletni chłopiec nie posiada już dziecięcej tuszy, zaczynają
zarysowywać się mięśnie, jednak nie na tyle, by postać chłopca odznaczała się wyraźnie od postaci dziewczynki
w tym samym wieku.
